چگونه با اضطراب جدایی مقابله کنیم ؟

18آوریل2020

ثبت نام کلاس زبان و مقابله با اضطراب جدایی کودک

آموزش زبان کودکان همواره یکی از مهم‌ترین و تخصصی‌ترین مراحل در یادگیری زبان انگلیسی است. رده سنی کودکان با توجه به آمادگی ذهنی بالا برای یادگیری، به سرعت قادر به یادگیری و استفاده از مفاهیم آموزش داده شده هستند.

برای بالا بردن بهره آموزشی در این سنین موارد مهمی وجود دارد که می‌بایست در هنگام اقدام به شروع آموزش زبان انگلیسی به کودکان، توسط والدین مورد بررسی قرار بگیرد.

اولین گام‌ها در آموزش زبان کودکان، گام‌هایی هستند که باید مستحکم، درست و طبق اصول علمی و تخصصی برداشته شود.

توجه به این نکته اهمیت بالایی دارد که یادگیری زبان انگلیسی برای کودکان در کنار تمام این اصول باید همراه با سرگرمی باشد، به نحوی که کودکان و خردسالان مشتاق به ادامه دادن این مسیر باشد و میل ادامه یادگیری در او ایجاد شود.

آکادمی تخصصی بادبادک با آغاز دوره‌های آموزش زبان انگلیسی به کودکان در واحدهای آموزشی شهر تهران، تلاش در برداشتن یک گام بلند در ارتقا روش تدریس این رده سنی پراهمیت کرده است.

در آکادمی تخصصی بادبادک تلاش کرده‌ایم تا همراه با اساتید مجرب و استفاده از بهترین روش‌های آموزش در سرگرمی‌های مختص به این رده سنی، مسبب پیشرفت زبان‌آموزان شویم.

یکی از اولویت‌های مهم برای ما در آموزش زبان کودکان، این است که زبان‌آموز باید با علاقه در کلاس درس حاضر شود و خوشحال باشند.

ثبت نام کلاس زبان و مقابله با اضطراب جدایی کودک

بدون تردید، آگاهی از نشانه ها و علائم اضطراب جدایی در کودکان، کمک شایانی به والدین برای حل و درمان این اختلال می نماید. بسیاری از کودکان نوپا یا شیر خوار در مواقع جدا شدن از والدین خود و در مراحل ویژه ای از زندگی خود، دچار اضطراب و آشفتگی می گردند.

به طور معمول از این اضطراب که در اثر احساسات و عواطف ناخوشایند کودک بروز پیدا می کند، با عنوان اضطراب جدایی نام برده می شود.

در صورت ادامه این روند، این نوع اضطراب تا هنگام مدرسه رفتن کودک با او باقی می ماند. شروع اضطراب جدایی می تواند در سنین قبل از یک سالگی بروز پیدا کند.

در برخی مواقع خاص این اختلال تا سنین چهار سالگی نیز در وجود کودک باقی می ماند. ناگفته نماند که شدت و ضعف این نوع اضطراب از کودکی در مقایسه با کودک دیگر با تفاوت های همراه می باشد. به طور کلی، اضطراب جدایی در سنین 12 الی 18 ماهگی میان کودکان، یک امر طبیعی و نرمال محسوب می شود.

حال اگر این اضطراب در سنین بالاتر در کودکان بروز پیدا نماید، با عنوان اختلال اضطراب جدایی شناسایی می گردد. در این حالت با شناختن علائم اضطراب جدایی در کودکان باید درصدد حل و درمان آن برآمد. به طور معمول، کودکان به ویژه در سنین پایین، وابستگی بسیار بالایی به والدین خود دارند. در این شرایط به محض تنها شدن و ترک کودک و ترسیدن، بد خلقی و گریه کودک شروع می شود.

این گونه واکنش ها از جانب کودک کاملا طبیعی و نرمال می باشد. حال اگر این اضطراب و وابستگی در سنین بالاتر و علی الخصوص مقطع پیش دبستانی وقوع پیدا نماید، می تواند نمایانگر علائم اضطراب جدایی در کودکان باشد.

بر همین اساس، وابستگی بیش از حد به ویژه در سنین پیش دبستانی یکی از علائم اضطراب جدایی در کودکان محسوب می شود.

نگاهی به علائم اضطراب جدایی در کودکان

یکی از نشانه ها و علائم اضطراب جدایی در کودکان، ترس از جدا شدن از محیط خانه و خانواده می باشد. بر این اساس، این دسته از کودکان همواره ترس جدایی از والدین خود را در دل دارند. این ترس سبب شکل گرفتن اضطراب مستمر در وجود آنها می شود. بنابراین، از جمله علائم اضطراب جدایی در کودکان ترس از جدایی تلقی می شود.

از دست دادن افراد وابسته نیز می تواند از دیگر علائم اضطراب جدایی در کودکان به حساب آید.

در این حالت، فرد در مورد افرادی که وابستگی شدید و زیاد دارد، همواره نگران از دست دادن آنها می باشد. همچنین در این حالت، شخص نگران است که مبادا اتفاقی برای او به وقوع بپیوندد. از دیگر علائم اضطراب جدایی در کودکان می توان به خارج نشدن از محیط خانه اشاره کرد. بر این اساس، کودک به خارج شدن از خانه و رفتن به مکان های دیگر، خانه آشنایان و حتی محیط مدرسه تمایلی نشان نمی دهد.

از دیگر نشانه های تاثیر گذار این نوع اضطراب، کابوس دیدن و بی خوابی می باشد. به همین جهت، کودک هرگز دوست ندارد، در هنگام شب در جایی غیر از خانه خودش شب را سپری کند.

در برخی موارد اضطراب جدایی سبب کابوس دیدن کودک در رابطه با جدایی والدین خود می شود. نشانه های جسمانی نیز می تواند در زمره دیگر علائم اضطراب جدایی در کودکان به شمار رود. بر این اساس، کودک به محض جدا شدن از افراد که وابستگی و دلبستگی شدید با آنها دارد، دچار مشکلات جسمانی و فیزیکی نظیر دل درد، استفراغ و تهوع می شود.

ترس از وقوع اتفاقات ناگوار برای نزدیکان و پدر و مادر خود، از دیگر نشانه و علائم اضطراب جدایی در کودکان می باشد. در این شرایط کودک در وجود خود نوعی نگرانی و آشفتگی را بابت صدمه دیدن عزیزان خود تجربه می نماید.

علائم اضطراب جدایی در کودکان

نقش دلایل و علائم اضطراب جدایی در کودکان
علاوه بر علائم اضطراب جدایی در کودکان، علل و عوامل بروز این نوع اختلال نیز از درجه اهمیت بسیار بالایی برخوردار می باشد. ذکر این نکته ضروری به نظر می رسد که اضطراب جدایی در کودکان، نشأت گرفته از احساس ناامنی در وجود کودک می باشد. دلایل ایجاد این حس ناامنی می تواند از مؤلفه های متعددی ناشی شود. بر این اساس از جمله دلایل و علائم اضطراب جدایی در کودکان، عوامل ژنتیکی می باشد.

بسیاری از کودکان به علل ژنتیکی از خلق و خوی حساس تری در مقایسه با سایرین برخوردار می باشند.

این دسته از کودکان، برای ابتلا به اضطراب جدایی در کودکان مستعد هستند. بر همین اساس، احتمال و آمادگی آنها برای مبتلا شدن به اختلال اضطراب جدایی افزایش پیدا می کند. از دیگر علل و علائم اضطراب جدایی در کودکان، تغییرات محیطی به شمار می رود. تغییر محل زندگی و مدرسه، می تواند زمینه لازم برای ایجاد اختلال اضطراب جدایی را در وجود کودک فراهم آورد. از دلایل مهم و حائز اهمیت در این زمینه، طلاق یا فقدان یکی از والدین می باشد.

روش فرزند پروری نیز از جمله دلایل و علائم اضطراب جدایی در کودکان محسوب می شود.

بر این اساس، تربیت آسان گیر و قرار دادن همه چیز در اختیار کودک یا برخورد سخت گیرانه والدین، می تواند بستر مناسب برای ایجاد اضطراب در کودک را محقق سازد.

از دیگر علل و علائم اضطراب جدایی در کودکان، دلبستگی ناایمن می باشد.

به طور کلی، تعاملی که میان کودک و مراقبش برقرار می شود، مفهوم دلبستگی را تداعی می کند. وابستگی شدید میان کودک و مراقب در شرایطی که نیازهای او را برآورده نساخته و پاسخگو نباشد، در زمره وابستگی ناایمن قرار می گیرد.

در این وضعیت کودک به سبب تجربه وابستگی ناایمن، دچار اضطراب جدایی و آشفتگی می گردد.

نحوه و طریقه برخورد با اضطراب جدایی در کودکان

پس از شناخت نشانه ها و علائم اضطراب جدایی در کودکان، نحوه برخورد با کودک، از درجه اهمیت و ارزش بسیار بالایی برخوردار می باشد. بر همین اساس و به منظور نحوه صحیح با ، در ابتدای امر لازم است که بر عواطف، احساسات و استرس خود مسلط و فائق شد. همچنین آرام و عاری بودن از هر استرسی، بسیار تاثیر گذار و مؤثر می باشد.

چراکه وجود استرس در وجود فرد، امکان انتقال آن را به فرزندان هم محتمل می سازد. هنگامی که والدین علائم اضطراب جدایی در کودکان را فرا گرفتند، در هنگام برخورد با اضطراب جدایی در کودکان، مناسب است که برای عواطف و احساسات کودک خود ارزش و احترام قائل شوند. در این زمینه نباید برای جدا کردن کودک از خود، به زور و اجبار متوسل شد. در این شرایط، تشویق کودک به بازی کردن با همسالان و دوستانش و شرکت کردن در کارهای گروهی، راهکار مفید و مثمر ثمری تلقی می شود.

با ادامه یافتن این روند به تدریج علائم اضطراب جدایی در کودکان با کاهش چشمگیری روبرو می شود.

همچنین تمجید کردن والدین در هنگام تلاش و کوشش کودک برای وارد شدن به جمع دوستان و همسالان خود، بسیار کارساز و کاربردی محسوب می شود. بدون تردید، پشتیبانی و حمایت از شرکت کردن کودک در انجام فعالیت های گوناگون، یک گام مؤثر و تاثیر گذار برای کاهش و به حداقل رساندن علائم اضطراب جدایی در کودکان به شمار می رود.

سوق دادن کودک به سمت و سوی فعالیت های سالم فیزیکی و اجتماعی، به منظور برطرف نمودن حس اضطراب و توسعه تعاملات دوستانه کودک، کمک بسیار شایانی می نماید. ستایش و تمجید کردن از موفقیت کوچک و خرد کودک نیز در از بین بردن علائم اضطراب جدایی در کودکان بسیار تاثیر گذار و اثر بخش می باشد.

علائم اضطراب جدایی در کودکان

راهکارهای درمانی اضطراب جدایی در کودکان

به منظور کاهش علائم اضطراب جدایی در کودکان و درمان این اختلال، روش های درمان متمرکز بر کودکان، راهکار قابل توجه و مثمر ثمری به شمار می رود. در این شیوه به منظور درمان اضطراب جدایی در کودکان، از روش های مختلفی مانند روان درمانی، درمان شناختی رفتاری، گروه درمانی و بازی درمانی استفاده به عمل می آورند. اصل مشترک و وجه برجسته این راهکارهای درمانی مبتنی بر ابراز نگرانی ها، احساسات و افکار کودک می باشد. همچنین برای درمان اضطراب جدایی در کودکان، فراگیری مهارت های کاربردی به منظور کنار آمدن کودک با نگرانی های خود، افزایش اعتماد به نفس و نحوه برخورد با ترس های خود، در دستور کار قرار می گیرد.

از دیگر روش های حائز اهمیت برای درمان و کاهش علائم اضطراب جدایی در کودکان، روش درمان متمرکز بر والدین می باشد.

در این نوع رویکرد درمانی، در وهله اول مشکلات و مسائل روانشناختی والدین مورد بررسی و ارزیابی قرار می گیرد. در وهله دوم نوع تعامل والدین با کودک و همینطور سبک و روش فرزند پروری پدر و مادر، سنجیده می شود. در ادامه و در پرتو آموزش هایی که متخصصان این حوزه در اختیار والدین قرار می دهند، قابلیت مشارکت در درمان اضطراب جدایی در کودکان، به نحو مطلوب و شایسته امکان پذیر می شود.

لازم به ذکر است که در این روش درمانی به منظور کاهش علائم اضطراب جدایی در کودکان، والدین می توانند درصدد تعدیل اختلال اضطرابی کودک خود برآیند.

همچنین در جلسه مشاوره، درمانگر با کمک والدین در جهت کسب اطلاعاتی از مراحل رشد کودک، محیط مدرسه و خانه اقدام می کند. پس از کسب این اطلاعات و جمع بندی آنها درمانگر در جهت تشخیص و علائم اضطراب جدایی در کودکان بر می آید.

همچنین درمانگر به والدین تمهیدات لازم و تدابیر مقتضی به منظور نحوه مواجه شدن با اضطراب جدایی در کودکان را آموزش می دهد.

زمان کمک گرفتن از متخصص برای کاهش علائم اضطراب جدایی در کودکان

بدون اغراق، در کاهش و برطرف ساختن علائم اضطراب جدایی در کودکان، آگاهی و صبوری والدین کمک شایانی می کند. در برخی مواقع تلاش های والدین در این زمینه افاقه نکرده و کمک خواستن از متخصص اهمیت و ضرورت پیدا می کند. به طور معمول، کمک گرفتن از متخصص علاوه بر بروز علائم اضطراب جدایی در کودکان، نشانه های خطرناک و شدیدی را نیز با خود به دنبال دارد.

بر این اساس، ترس بیش از اندازه کودک برای ترک خانه، اجتناب نمودن از رفتن به مدرسه برای روزهای متوالی، شکایت کردن کودک از مبتلا شدن به بیماری های جسمی، احساس شدید گناه و ترس، دوری کردن کودک از همسالان، خانواده و دوستان، بد خلقی و چسبیدن نامتعارف کودک، از جمله نشانه های جدی اضطراب جدایی به شمار می رود. چنانچه والدین همه سعی و کوشش خود را به منظور کاهش علائم اضطراب جدایی در کودکان بکار بسته، اما نتیجه مطلوب و مورد نظر حاصل نشده است، در این شرایط زمان مراجعه به یک متخصص روان شناس فرا رسیده است.

چنانچه علائم اضطراب جدایی در کودکان برای مدت های زیادی وجود داشته و در روند بهبودی کودک هیچ تاثیری نداشته است، مراجعه به یک روان شناس کودک، از درجه اهمیت و ارزش بسیار بالایی برخوردار می باشد. در این زمینه باید خاطر نشان کرد که وجود این نشانه های و علائم می تواند مؤید آسیب های روحی و روانی کودک باشد. بر همین اساس و به منظور جلوگیری از این مشکلات و کاهش و برطرف کردن علائم اضطراب جدایی در کودکان، مراجعه به روان شناس کودک بیش از پیش ضرورت و اهمیت پیدا می کند.

علائم اضطراب جدایی در کودکان

تحلیل اضطراب جدایی در بزرگسالان

ترس بیش از حد و اضطراب شدید، نمایانگر اضطراب جدایی در بزرگسالان می باشد. بر این اساس، اضطراب جدایی در بزرگسالان در مواقع از دست دادن یکی از عزیزان، به شکل بارز و برجسته ای نمود پیدا می کند. این نوع اضطراب و ترس شدید حاصل از آن، زندگی فردی و شخصی فرد را بشدت تحت شعاع خود قرار می دهد. اگرچه بسیاری اعتقاد دارند که اختلال اضطراب جدایی به کودکان اختصاص دارد، اما باید خاطر نشان کرد که اضطراب جدایی در بزرگسالان نیز بروز پیدا می کند.

در مباحت گذشته در مقوله نشانه ها و علائم اضطراب جدایی در کودکان به تفصیل صحبت شد. در ادامه نشانه های بارز اضطراب جدایی در بزرگسالان را مورد بررسی قرار می دهیم. نگران بودن بیش از اندازه در موضوع تنها ماندن، تشدید و افزایش ترس از تنهایی، چک کردن و بررسی افراد مورد علاقه و همسر، احساس نگرانی بیش از حد داشتن و اضطراب و پریشانی غیر طبیعی، از جمله علائم اختلال اضطراب جدایی در بزرگسالان محسوب می شود.

به طول کلی، در این بروز نوع اختلال، جدایی فرزندان، همسر یا والدین بسیار تاثیر گذار و مؤثر می باشد.

برای درمان اضطراب جدایی در بزرگسالان نیز روش های و راهکارهای مختلفی وجود دارد. بر این اساس، درمان رفتاری شناختی، تجویز داروهای ضد اضطراب و مشارکت کردن در گروه های حمایت گر، از جمله راهکارهای درمانی اضطراب جدایی در بزرگسالان تلقی می گردد.

مطالب پیشنهادی :

چگونه کودک از مادر جدا شود ؟

روش تدریس الفبای انگلیسی به کودکان

برترین آموزشگاه زبان کودکان تهران

می خواهیم یک آموزشگاه زبان کودکان در غرب تهران به شما معرفی کنیم. آموزشگاه زبان بادبادک یکی از بهترین آموزشگاه های ویژه کودکان در غرب تهران است.

آموزشگاه تخصصی زبان کودک بادبادک با استفاده از روش ها و شیوه های نوین زبان آموزان 3 تا 7 سال و 7 تا 14 سال را برای شرکت در آزمون های تافل و اخذ مدرک زبان انگلیسی تافل TOEFL برای کودکان ، آماده می نماید .

شیوه آموزشی که بادبادک را به نوعی بهترین آموزشگاه زبان کودکان در تهران نموده است و این موسسه از آن استفاده می کند کودکان شما بدون کوچکترین استرسی میتوانند با بازی و موسیقی و روشهای مختلف زبان انگلیسی را یاد بگیرند و ما به شما والدین عزیز توصیه می کنیم تا کودکان خود را در سنین ۳ تا 14 سالگی در آموزشگاه زبان ثبت نام کنید زیرا در نظر روانشناسان آموزش زبان دوم از سنین سه تا پنج سالگی و یا در سنین 7 تا 14 سال باید آغاز شود زیرا کودکان در این سنین به راحتی می‌توانند لحظه خود را تقویت کرده و در آینده بسیار راحت و با تسلط بیشتر به زبان انگلیسی صحبت کنند.

از ویژگی های مثبت این آموزشگاه دسترسی آسان و وجود مربی های باتجربه و محیطی بسیار جذاب است. اگر تا بحال آموزشگاه زبان بادبادک را ندیده اید به شما توصیه می‌کنیم تا با ادرس های گفته شده مراجعه کنید و محیط آموزشگاه و شیوه تدریس را خودتان مشاهده کنید و یا با تماس تلفنی مشاوره های لازم را دریافت کنیم.

نشانه های تاثیر گذار این نوع اضطراب چیست ؟

کابوس دیدن و بی خوابی می باشد

علل و علائم اضطراب جدایی در کودکان چیست ؟

دلبستگی ناایمن می باشد

اضطراب در کدام سن طبیعی است ؟

در سنین 12 الی 18

keshari2

اخبار

آدرس آموزشگاه زبان بادبادکآموزش انگلیسی برای کودکانآموزشگاه زبان بادبادکآموزشگاه زبان کودکان بادبادکاضطراب جدایی چیست ؟اضطراب جدایی کودک چیست ؟چگونه با اضطراب جدایی مقابله کنیم ؟چگونه بفهمیم کودکمان اضطراب جدایی دارد ؟چگونه کودک از مادر جدا شود ؟راه های جلوگیری از اضطراب جدایی

18آوریل2020

چگونه کودک از مادر جدا شود ؟

برای جدا کردن کودک همراهی والدین بخصوص مادر نیاز است .این موضوع از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است.

آرامش مادر در این زمینه سبب می شود تا کودک هر چه سریعتر این مشکل حل شود.

از ابتدا گاهی کودک را تنها بگذارید

برای این که کودک به این امر عادت کند که شما همیشه در کنار او نیستید گه گاهی تمرین کنید که مدت زمانی کوتاه، مثلا چند ساعت، او را پیش کسی دیگر بگذارید. این کار باید از همان ابتدای کودکی صورت گیرد. برنامه هایتان را برای کودک توضیح دهید به کودک بگویید که شما در خارج از خانه چه کارهایی را انجام خواهید داد و برنامه کودک را هم در خانه مشخص کنید، به این ترتیب الگوی خوبی به او ارائه می دهید تا هنگامی که از او درباره کارهایش می‌پرسید جوابتان را بدهد.

برای او شرح دهید که او چه کارهایی خواهد کرد و وقتی از هم جدا هستند شما چه کارهایی انجام خواهید داد. به عنوان مثال بگویید: “مادربزرگ ناهارت را حاضر می‌کند، یک داستان برایت می خواند و بعد استراحت خواهی کرد. من به خرید می روم و بعد از خوردن ناهارت بر میگردم”. اگر بدون اطلاع قبلی خانه را ترک کنید، ممکن است کودک فکر کند که این کار در آینده هم تکرار خواهید کرد و این بی اطمینانی سبب می شود که او دائماً به شما بچسبد.

با کودک قایم موشک بازی کنید

این بازی ساده کودک را به رفت و آمدهای والدین عادت می‌دهد. بچه ها به روش های مختلف این بازی را انجام می دهند. پشت چیزی قایم می شوند، وسیله ای را مخفی می کنند، پنهان شدن دیگران را تماشا می کنند و در بازی پرجنب و جوش تری مثل قایم موشک شرکت می کنند.

در این بازی کودک اطمینان دوباره دیدن افرادی را که دوستشان دارد تجربه می کند. به کودک اطمینان دهید که باز می گردید. فراموش نکنید به کودک بگویید که حتما برمی گردید و وقتی در همان ساعت که قول داده اید برگردید، ثابت نموده اید که به قولتان عمل می نمایید. توجه داشته باشید که کودکان زیر پنج سال به شدت نگران عدم بازگشت و از دست دادن والدین شان هستند.

کودک را برای دوری از خود آماده کنید

به کودک تفهیم کنید که وقتی در خانه نیستید او با مشکلی مواجه نخواهد شد و برایش برنامه های خاصی در نظر گرفته اید که وقتی بیرون از خانه یا سرگرم کاری هستید، او آن ها را انجام دهد. به او بگویید: “می دانم که تو دیگر بزرگ شده ای و وقتی من بیرون از خانه هستم برایت مشکلی پیش نخواهد آمد. اگر بدون اطلاع قبلی خانه را ترک کنید، ممکن است کودک فکر کند که این کار در آینده هم تکرار خواهید کرد و این بی اطمینانی سبب می شود که او دائماً به شما بچسبد.

خودتان را برای سروصدای کودک آماده کنید

وقتی کودک متوجه شود که در زمان غیبت شما می تواند به زندگی ادامه دهد، گریه و فریادهای او کم می شود. به خودتان بگویید: ” می دانم که گریه و زاری او میزان علاقه اش را می رساند، با این حال او باید بیاموزد که هر چند من با او بازی نمی کنم یا ممکن است از منزل خارج شوم، ولی دوباره باز خواهم گشت و با او بازی خواهم کرد”.

وقتی کودک دوری شما را می پذیرد، از او تمجید کنید

کاری کنید تا کودک از تنها بازی کردن احساس افتخار کند. به او بگویید: “خیلی خوشحالم که وقتی آشپزی می کنم، می توانی خودت را سرگرم کنی و واقعا به این کارت افتخار می کنم”. این گفته که: ” تو دیگر بزرگ شده ای”، برای هردوی شما مزایای زیادی دارد.

از صندلی نق زدن استفاده کنید.

بگذارید کودک بداند که گریه و زاری او دیگران را اذیت می کند به او بگویید: “متاسفم که دوست نداری من الان آشپزی کنم. باید بروی و روی صندلی نق زدن بنشینی تا بعدا بدون غرغر یا گریه بازی کنی”. بگذارید کودک دور از شما به گریه کردن ادامه دهد.

لازم است کودک زمانی نزدیک و زمانی دور از شما باشد. در طی روز لازم است که والدین و کودکان مدت زمانی را از هم دور باشند و به کار روزانه خود بپردازند، حتی اگر کودک اعتراض کند که شما به جای بازی با او وقت خود را صرف مسایل دیگری می کنید.

در آغوش کشیدن و بوسیدن کودک در اوقات فراغت کمک می کند تا متوجه شود مورد علاقه شماست و برای جلب توجه یا اطمینان به شما نمی چسبد.

چگونه کودک از مادر جدا شود ؟

چسبیدن کودک به والدین و ترس او از جدایی، واقعیت روزمره زندگی پدر‌ و مادرهایی است که فرزند یک تا 3 ساله دارند زیرا یکی از مراحل طبیعی رشد کودکان در این سن محسوب می‌شود. اما مرز باریکی میان اضطراب طبیعی ناشی از جدایی و چسبیدن بیش از حد وجود دارد. آیا می‌دانید این مرز کجاست و چطور باید بدون هرگونه آسیب روحی به کودک او را از خودتان جدا کنید؟

پدر، مادر شما مقصرید

ترس ناشی از جدا شدن از والدین معمولا حوالی 18 ماهگی به‌وجود می‌آید و اغلب واکنشی طبیعی است که بعد از به‌راه افتادن کودک بروز می‌کند. بچه‌ها در این سن میل به استقلال دارند اما این روند گاهی چنان ترسناک به ‌نظر می‌رسد که کودک به والدینش پناه می‌برد تا کمی از اضطرابش کم شود.

اضطراب جدایی اگر توسط پدر و مادر به‌ شیوه صحیحی مدیریت شود، در 3 سالگی برطرف می‌شود اما مشکل از اینجا شروع می‌شود که والدین راه برخورد درست با این مسئله را نمی‌دانند و اضطراب طبیعی کودک را تبدیل به اختلالی می‌کنند که هم خودشان و هم کودک را قربانی خواهد کرد. جالب است بدانید که ژنتیک و نقل مکان و تغییر محیط هم می‌توانند بر اختلال جدایی دامن بزنند اما باز هم به گفته روان‌شناسان والدین و روش‌های نادرست تربیتی‌شان تقصیرکارترند.

بدون مامانم هرگز!

چسبیدن به والدین و اضطراب جدایی زمانی تبدیل به یک بحران می‌شود که کودک به سن مدرسه یا مهدکودک رسیده است. اینجاست که به هیچ صراطی مستقیم نمی‌شود و حاضر نیست دست مادر یا پدرش را‌‌ رها کند و بدون جیغ و داد هیستریک چند دقیقه تنها بماند.

عادت دادن کودک به تنها ماندن و عادت دادن خودتان به سر و صداهای او راه‌حل اساسی این مشکل است. پس اگر بچه‌ای دارید که بیش از حد به شما می‌چسبد و به قول اطرافیان کمی لوس شده است، بهتر است خودتان را برای یک قشقرق حسابی آماده کنید و بعد او را در جریان قرار دهید که قرار است چند دقیقه در جمع یا چند ساعت در خانه تنهایش بگذارید و به امور شخصی خودتان برسید.

شنیدن صدای گریه کودک یا دیدن اشک‌هایی که روی صورتش می‌غلتد منظره خوشایندی نیست و شاید وجدان‌تان را به درد بیاورد اما یادتان باشد که دارید او را برای یک زندگی مستقل در دوران بزرگسالی آماده می‌کنید پس مطابق این دستورالعمل رفتار کنید.

قدم اول: بدون اطلاع کودک و بهانه ریختن ترس او از جمع، او را یک‌دفعه‌‌ رها نکنید و تنها نگذارید. قبل از این‌که بروید برنامه‌تان را به زبان ساده برایش توضیح دهید و به او بگویید که در این مدت چه کارهایی می‌تواند بکند. پسر یا دختر کوچک شما باید در نبودتان احساس امنیت و آرامش کند و با مشکلی مواجه نخواهد شد.

*یادتان باشد اگر بدون خبر کردن کودک، ناگهان او را در یک جمع یا در خانه تنها بگذارید، از این به بعد هیچ‌وقت به شما اطمینان نمی‌کند و دائما به شما می‌چسبد.

قدم دوم: به‌طور قطع پسر یا دختر کوچک شما که همیشه به شما چسبیده بوده به این سادگی‌ها راضی نمی‌شود و به داد زدن یا اشک ریختن متوسل می‌شود. در این شرایط دوباره برنامه‌تان را توضیح دهید و برای آرامش خودتان زیر لب تکرار کنید: «می‌دونم به خاطر این‌که خیلی دوستم داره و می‌خواد کنارش باشم اینجوری گریه می‌کنه ولی من چند دقیقه کنارش نیستم و بعد دوباره پیشش برمی‌گردم تا با هم باشیم.»

قدم سوم: این جریان به خصوص در دفعات اول ممکن است بیشتر از آن چیزی که فکرش را می‌کنید طول بکشد. سعی کنید عصبانی نشوید و احساس کودک از اینکه بودن در کنار شما را به هر کار دیگری در این دنیا ترجیح می‌دهد، درک کنید. با این حال اصلا برنامه‌تان را به تعویق نیندازید و آن را همانطور که برایش توضیح داده بودید، اجرا کنید.

قدم چهارم: اگر سه گام بالا را به‌درستی انجام داده باشید، کودک کم‌کم دوری از شما را می‌پذیرد و یاد می‌گیرد که تنها ماندن آنقدر‌ها هم ترسناک نیست. در این مرحله شما با تشویق او می‌توانید این رفتار درست را تقویت کنید و چسبی که فرزندتان را برای چند ماه یا چند سال به شما وصل کرده بود، بکنید. برای تمجید از کودک از عبارت «تو دیگه بزرگ شدی» استفاده کنید و شاهد معجزه آن باشید.

کوچولوهای حقه‌باز

از آنجا که جدا شدن از پدر یا مادر برای بچه‌ها چندان خوشایند نیست، وقتی می‌بینند با گریه و داد و نق زدن راه به جایی نمی‌برند، ممکن است از روش‌های دیگری مثل تمارض به بیماری و بدحالی استفاده کنند. این مسئله اغلب در مورد کودکانی صادق است که در زمان بیماری اجازه دارند کارهایی را که در مواقع عادی برای‌شان مجاز نیست، انجام دهند.

برای این بچه‌ها بیماری موقعیتی جالب‌تر و امن‌تر است که برای چسبیدن به والدین از آن استفاده می‌کنند. تاحد امکان گول این رفتار را نخورید و برنامه‌تان را بدون کمترین تغییری انجام دهید. در ضمن هنگام بیماری از توجه بیش از حد به کودک خودداری کنید تا بعدا دچار این دردسر‌ها نشوید.

می‌چسبم چون کمرو‌ هستم

از اضطراب جدایی و وابستگی بیش از حد کودک به والدین که بگذریم، چسبیدن کودک به والدین به‌ویژه در جمع و مهمانی و… می‌تواند ناشی از کم‌رو بودن کودک باشد. این بچه‌ها ممکن است در منزل خیلی هم شلوغ، پر سر و صدا و حتی پر‌حرف باشند اما وقتی وارد یک جمع غریبه می‌شوند، ترجیح می‌دهند پشت پدر یا مادرشان قایم شوند و با هیچ‌کس سلام‌علیک نکنند. در این شرایط گفتن جملاتی از قبیل «زود باش به عمو سلام کن» به‌خصوص اگر با چاشنی زور و اجبار همراه شود، نتیجه عکس داده و چسبی که کودک را به والدینش چسبانده است، محکم‌تر می‌کند.

اگر چسبیدن کودک‌تان به شما در یک جمع آشنا یا ناآشنا ناشی از خجالت و کم‌رویی است، به‌هیچ عنوان به او برچسب نزنید.

همین که وارد مهمانی می‌شوید دست روی شانه‌اش نگذارید و وقتی در پاسخ به احوالپرسی‌های دیگران پشت شما قایم شد، نگویید: «بچه‌ ما کمی خجالتیه. به خاله کوچکش رفته!» چرا که این روش تنها به تقویت خجالت او کمک می‌کند و بهانه‌ای دستش می‌دهد که بیشتر به شما بچسبد. حمایت شما از خجالتی بودن او هم یکی از راه‌های غلطی است که والدین بسیاری از آن استفاده کرده‌اند و می‌دانند که به ناکجاآباد ختم می‌شود. پس برای فرزندتان ارزش قائل شوید و با معرفی کردن او به دوستان جدید، حضور در جمع‌های دوستانه، شعرخواندن، کاردستی درست کردن همراه با گروه دوستان هم‌سن و سال و… خجالت او را از بین ببرید.

در ضمن سعی کنید در دفعات اول همبازی‌ای برای فرزندتان پیدا کنید که از خودش کوچک‌تر باشد تا دختر یا پسرتان احساس تسلط بیشتری بر اوضاع داشته باشد و برای مقابله با ترسش، به شما پناه نیاورد.

اضطراب جدایی و راه‌های درمان آن

اضطراب جدایی یک موضوع مشترک میان کودکان است که در دوران پیش دبستان در برخی از آن‌ها بروز می‌کند. این حالت اگر 4-3 دقیقه طول بکشد نشانه دلبستگی سالم و ایمن کودک به پدر و مادرش است اما وقتی طولانی می‌شود و به‌حالت مزمن در می‌آید، مشکل‌ساز خواهد شد. این اختلال در کودکان ممکن است با علائم کلامی و جسمانی ظاهر شود. کودکی که دچار این اختلال شده، هنگام جدا شدن از والدینش سردرد یا دل درد می‌گیرد و حالت تهوع یا استفراغ پیدا می‌کند. او حتی گاهی اضطراب خود را با فریاد زدن، التماس کردن و پا به زمین کوبیدن نشان می‌دهد یا حتی از شب قبل دچار کابوس‌هایی می‌شود که موضوع اصلی آن جدایی از والدین است. عادت دادن کودک به تنهایی باید از 6 ماهگی آغاز شود وگرنه کودک در حوالی 4-3 سالگی همچون چسب به پدر و مادرش می‌چسبد و تنها گذاشتنش آنقدر ساده نخواهد بود.

بد‌ترین روش برای جدا کردن کودک از خود، باج دادن به اوست. اگر فرزندتان در مهمانی، اتوبوس، مترو یا حتی منزل به شما می‌چسبد سعی نکنید با دادن وعده اسباب‌بازی، شکلات و… او را از این کار بازدارید.

باج دادن باعث می‌شود کودک هربار موقع بیرون رفتن یا جدا شدن از شما انتظار پاداش داشته باشد. بازی‌های ساده‌ای مانند قایم موشک می‌تواند فرزند شما را به رفت‌ و آمد‌های‌تان عادت دهد. با قایم شدن پشت در یا پنهان کردن خودتان در کمد و انجام این قبیل بازی‌های پرجنب و جوش کودک اطمینان دوباره دیدن افرادی که دوست‌شان دارد را تجربه خواهد کرد. البته اگر علائم جسمانی ناشی از اضطراب جدایی در دختر یا پسر کوچک شما شدید است، باید از یک مشاور کمک بگیرید.